Sunday, December 2, 2012

Crystal Thoughts






Crystal Thoughts - Toxic Phenomena In Kosmic Fields (2011) 
Missing Vinyl MVPD 003 

     

Σχηματίστηκαν το 1999, από τους Σπύρο Ρουχωτά και το Βασίλη Σταυριανάκο. Την ίδια χρονιά ηχογράφησαν ένα αριθμό κομματιών (jam session) και τον επόμενο χρόνο αποφασίζουν να διαλυθούν. 
Καθώς τα χρόνια περνούν ο Σπύρος αποφασίζει να ξανασχηματίσει τους Crystal Thoughts, αλλά αυτή τη φορά σαν τετραμελές σχήμα. Το 2011 κυκλοφορούν το πρώτο τους LP στην ελληνική Missing Vinyl σε 500 κόπιες. Περιέχει 5 tracks (το πρώτο από την πρώτη τους περίοδο, όταν ακόμη ήταν ντουέτο). 
Ο Ρουχωτάς υπήρξε μέλος των Δαίδαλος, που είχαν ηχογραφήσει ένα 45άρι το 1996, κι επίσης (μαζί με τη Λίλιαν Τσατσαρώνη) βασικοί συντελεστές του γκρουπ Τα Παιχνίδια του Ήλιου, που άφησε κι αυτό ένα LP το 2007. 
To περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησε και το δεύτερο LP με τίτλο "1435 Miles" στη Giraffe Productions (GPPD 004) 


Tracklist: 
A1 - Kosmic Journey 
A2 - Psilocybe Effect 
B1 - Crystal Thoughts 
B2 - Tear Of An Elephant 
B3 - Carovna Pistalka 

Μέλη: 
Λίλιαν Τσατσαρώνη: all vocals 
Mike Lawson: vocals, narration 
Janka Helmeciova: narration 
Σπύρος Ρουχωτάς: bass, drums, guitars, keyboards, percussion, flute, oboe, bassoon, el.sitar, nature sounds & effects. 

Monday, November 26, 2012

Dark Mark




Mark Lanegan - Burn The Flames

from : Dark Mark Does Christmas EP (2012)
self released
for Penny Hawk ;-)

Sunday, November 4, 2012

Μας καταστρέψατε ....


Αναδημοσίευση από το http://derlandstreicher.wordpress.com
Του Landstreicher
     Πρέπει να ήταν Αύγουστος ’88, εκείνο το γαμημένα ωραιότερο καλοκαίρι της ζωής μου, γιατί έτσι είναι στα ηλιόλουστα και ανέμελα sweet 16. Μόλις είχα επιστρέψει στο Βόλο μέσω Ζυρίχης και Αθήνας από εκπαιδευτικές διακοπές στη Βόρεια Γερμανία. Η ομάδα της πόλης στην Α’ Εθνική, οι πρώτες οργανωμένες έξοδοι στο Τετράγωνο, τη Σανιτάριουμ, το Άτριουμ. Ο πατέρας οδηγεί Πεζό, η μητέρα Ρενό και εγώ ποδήλατο μπαρμπάδικο (“γκαζγκάνες” τα λέγαμε) του ’50. Δεν «παίζανε» πολλά τότε εκεί. Άντε κανά καφέ βιενουά, άντε κανά μπιράκι στη Μινέρβα, ποδοσφαιράκι στο Pinball και κασέτες που γράφαμε στο “Ζυγό” και το “Παβάν” ακούγοντάς τες στα walkman από χέρι σε χέρι, αφιερώσεις στους πειρατικούς, αυτά. Όταν άνοιξε το πρώτο ιταλικό εστιατόριο στην παραλία, φόρεσαν οι βολιώτες τα καλά τους και προσκύνησαν την πουτανέσκα και την αραμπιάτα. Μεγάλη ατραξιόν, βέεεβαια! Ψαχνόμασταν όμως πολύ. Στο κεφάλι μας εκπυρσοκροτούσε το κονφετί της νιότης, αστρικές εκρήξεις μας αναστάτωναν τις νύχτες, κόσμοι ολόκληροι αναδύονταν από τον ωκεανό της πρωταρχικής γνώσης και γκρεμίζονταν εν ριπή οφθαλμού για να τους διαδεχθούν νέα οικοσυστήματα γεμάτα πρωτόγνωρα ερεθίσματα. Το άλλο που κάναμε συστηματικά και ανελέητα ήταν το διάβασμα και το φροντιστήριο για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο, να φύγουμε από κει, να πάμε σε άλλες πολιτείες. Σ’ αυτή την πόλη, οι βιτρίνες των καταστημάτων στον εμπορικό δρόμο παρέμεναν τα κυριακάτικα απογεύματα σκοτεινές. Για ποιον λόγο όχι, άλλωστε; Δεν κυκλοφορούσε ούτε γάτα με το που έπεφτε το σκοτάδι. Ασφυξία. Έρημη πόλη – λιμάνι κι εμείς καρδιά μεθυσμένη, γεμάτη φλόγα, φαντασία και ερωτήματα, βαπόρι με παράνομο φορτίο.

     Μέχρι τότε υπήρχε η εξής “αντίφαση” στις μουσικές μας αναζητήσεις, ένα τεχνασματάκι γυμνασιακό δηλαδή: Από τη μια κάναμε ότι ακούμε ποπ, ξεφτιλισμένη ποπ, μόνο και μόνο για μην απομονωνόμαστε, πράγμα που θα μας στοίχιζε την πρόσβαση στις συμμαθήτριες, την παρέα και τα μυστικά τους. Από την άλλη, από την πρώτη λυκείου το ’88, ιδιωτικά, διαβάζαμε Ποπ και Ροκ, Βαβέλ, Παραπέντε, φανζίνς από το Άθενς, ακούγαμε κάτι Jesus and Mary Chain, Siouxsie, Smithereens, Deja Voodoo, Clash, Green Pajamas, Smiths, Ramones, Feelies, Gun Club, Cramps, Hypnotics και άλλους αδιανόητους, παράξενους και παράταιρους για τον τόπο και το χρόνο. Εκτός συναγωνισμού, ακούγαμε Beatles. Εξ’ απαλών ονύχων. Διαβάζαμε και Βαβούρα, Εποχή, Σχολιαστή, Αντί, Δέντρο, “Οδός Πανός”, Μαρξ και Μπακούνιν, Ουτοπικούς (πρώιμους) Σοσιαλιστές για να επιλέξουμε τον… ορθό δρόμο. Δεν ήμασταν από την αρχή διαφορετικοί, αλλά φαίνεται πώς είχαμε τις προδιαγραφές ως αιώνια παιδιά του underground, της απόλαυσης της παραφοράς, του ακατέργαστου ερωτικού συνειρμού, της χάρης της αδυναμίας. Με συνέπεια ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα του δαίμονα. Η νεολαία, τότε, άκουγε, όπως προανέφερα, αηδίες: Italodisco,”καρέκλες”, Πωλίνα, Αλέξια και Χαριτοδιπλωμένο, Samurai, Final Countdown. Ή Dio και Iron Maiden – που δεν το είχα ποτέ με χαρντ ροκ και χέβι μέταλ. Οι εναλλακτικές/αριστερές συμμαθήτριες Doors, Παπακωνσταντίνου και Joplin. Ούτε αυτό. Επαρχία ’88, είπαμε. Ψοφάς και δεν το παίρνει χαμπάρι κανείς.

     Επιπλέον, καραγουστάραμε ελληνική σκηνή. Ανεξάρτητη. Δεν θυμάμαι πώς κόλλησε η φάση. Viridian Green, Libido Blume, Headliders (ορθογραφία όπως τα αντιγράφαμε στις κασέτες), Mushrooms, South of No North, Villa 21, Panx Romana, No Man’s Land, Anti Troppeau Council, Alice in a Nightmare, Art of Parties, Blue Light…. Ό,τι έπεφτε στα χέρια μας, το λιώναμε με λύσσα. Είχα και μια βραδινή, εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή σε έναν τοπικό πασοκοσταθμό που πλήρωνε, τις “underground περιπλανήσεις” και ασχολιόμουν. Διέθετα τότε όλους κι όλους 70 δίσκους, τυχαία και κάποια 60’ς, όχι κατ’ ανάγκη ψαγμένα.

    Επιστρέφοντας λοιπόν στην πόλη, λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο αδελφικός φίλος μου ο Κώστας μου έδωσε με συνωμοτικό τρόπο, διεστραμμένο, μισότρελο βλέμμα και καβλωμένη κατάνυξη μια κασέτα που είχε αντιγράψει από το δεύτερο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας. «Ξέχνα όλα τα άλλα», μου είπε. Έκρυβε έναν θησαυρό στα χέρια του, έναν κόσμο που ανοίχτηκε μπροστά μου και με ρούφηξε. Ήταν το point of no return για μένα, η αρχή της γοητείας της αμφισβήτησης. 25 χρόνια μετά, οι 70 δίσκοι έγιναν 5.000, δύο συγκροτήματα και συνεχίζουμε, μια θέση “βετεράνου” στην όποια πιάτσα, μια κουλτούρα μυστική στην οποία ζω και δρω ακόμα, κωδικοί αναγνώρισης, τάλισμαν, ναρκωτικό, ελιξίριο, εξομολογητήριο, εφαρμοσμένη χρονομηχανή, ευλογία και κατάρα - τα δύο τελευταία, οπωσδήποτε.

     Η κασέτα- θησαυρός: συνέντευξη των αθηναίων Last Drive μετά από περιοδεία τους στην Ευρώπη, κεραυνοβόλος έρωτας με τη μία. Είχα τον πρώτο δίσκο τους ήδη. Τους ταξινομούσα στα “ανεξάρτητα”. Από το ραδιοθάλαμο της Μεσογείων αυτοί οι ευγενείς αλήτες μου μετέδωσαν τριακόσια χιλιόμετρα μακριά τον ανθεκτικό ιό του underground. Η αγάπη για τους Ντράιβ ήταν το ένα θέμα. Με το “Poison” ξεκολλούσαμε νιπτήρες σε λυκειακά πάρτυς. Εντάξει, κόλλημα λέμε, τουλάχιστον μέχρι τη στροφή τους σε πιο σκληρό, για μένα, ήχο. Μούρες, τους ακούγαμε, θέλαμε να είμαστε σαν αυτούς, heatwave καταστάσεις. Το κύριο ζήτημα ήταν η απάντησή τους στην ερώτηση του δημοσιογράφου, «από πού αντλείτε τις επιρροές σας»…Η λέξη «γκαράζ» που εκστόμισαν, ήχησε μαγικά στο κεφάλι μου. Γκα-ράζ. Τι αστείο είναι αυτό; Γκα-ράζ; Και πώς να το ξεχάσεις; Ό,τι δανείζεται ο έφηβος για να «εξεγερθεί», το χρεώνεται για πάντα. Ήταν η ώρα μου. Ήθελα να το ψάξω, να βρω πολλούς Ντράιβ. Tσίμπησα και το δεύτερο δίσκο στη Hitchhyke. Το gone, gone, gone πρέπει να ήταν το πιο πολυακουσμένο τραγούδι στον ευρύτερο κύκλο μας από τα μέσα του ’88 ως το ’90. Δεν κάνω πλάκα. Το ξέραν και οι φλώροι. Ο “κωμικός” όρος “γκα-ράζ” μου σφηνώθηκε στο υποσυνείδητο.

     Μια-δύο εβδομάδες αργότερα…Αγγελία στο «Ποπ και Ροκ»: «γράφονται κασέτες γκαράζ 60ς και 80ς, 500 δρχ. η μία, άμεση παράδοση. Με αντικαταβολή». Παίρνω τηλέφωνο (τα υπεραστικά κόστιζαν τότε) στον “Κώστα από την Καλλιθέα”. «Τι γκαράζ θέλεις»; «Ξέρω ‘γώ, γράψε μια ενενηντάρα 60’ς, μια 80’ς». Όταν λίγες ημέρες μετά παρέλαβα το δεματάκι, άλλαξε ο κόσμος μου για πάντα. Φταίνε οι Chocolate Watchband, οι Blues Magoos, οι Sonics, οι Music Machine, οι Squires, οι Fuzztones, οι Stomachmouths, οι Creeps, οι Miracle Workers. Άφησα φαβορίτες, άλλαξα τρόπους, ένδυση, ιδεολογία, καταστατικά, έφτιαξα παρέα – συμμορία, βούτηξα στο underground και το παρελθόν. Η δική μου επανάσταση ήταν αυτή. Όλο το χαρτζιλίκι έφευγε σε δίσκους, βιβλία, ταινίες vintage και Pall Mall άφιλτρα (χάσαμε σε υγεία, κερδίσαμε σε αισθαντική φωνή), τα τσιγάρα του γκαραζιέρη που σέβεται τον εαυτό του. 1966 για πάντα, συνθήματα στο τοίχο μου, αποτυπώματα στον πυρήνα μου, ουλές στον καθρέφτη μου.

     Το είχε το νερό του Βόλου; Δεν ξέρω τι έγινε. Εκεί πάντως «έπιασε» αυτή η έκρηξη. Κάτι άρχισε να ξυπνάει, να κινείται, ’88,’89,’90… Μαζί με μένα, σχηματίστηκε μια χαλαρή, μεγάλη παρέα με συνεκτικό κρίκο το γκαράζ. Είχα το μυστικό και το μοιραζόμουν, το μεταλαμπάδευα. Πολύς βολιώτικος λαός πέρασε από τη γκαραζοψυχεδέλεια μέσα στα χρόνια, ήρθε και παρήλθε φυσικά, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, υπήρχαν ένα-δύο σημεία αναφοράς, υπήρχαν κάποια πρόσωπα εμβληματικά, ξεχωριστά, ζούσες και από τότε το μύθο του άσωτου, αν το έλεγε η καρδούλα σου.

     Σε μια απονεκρωμένη πόλη άρχισα να βλέπω, να ανακαλύπτω και να αναγνωρίζω τα αόρατα φαντάσματά της, διότι τώρα ήμουν κι εγώ ένας αόρατος που ανάμεσα στον κόσμο μου και το σύμπαν δεν παρεμβαλλόταν τίποτα. Είχαμε προεξάρχοντα τον (πρόσφατα χαμένο) Παναγιώτη Μπουκουβάλα, blues icon και εξπέρ στην ψυχεδέλεια, σημείο αναφοράς για όλους το μαγαζί του, το Superfly – σε εκκλησία για εξομολόγηση αν πήγαινες, πιο απενοχοποιημένος έμπαινες. Δύσκολος στις σχέσεις του, μας αγαπούσε, μας έδειξε δρόμους. Και ο Gus (βρες τον στο discoκαφενείο www.facebook.com/groups/104050119754669/) και ο Γιάννης μας αγαπούσαν και στήριζαν. Μου εμπιστεύονταν τα πλατό στο καλύτερο κλαμπ της πόλης στα 17 μου, με προσκαλούσαν συχνά στις τοπ mainstream ραδιοφωνικές εκπομπές τους. Έτσι fuzz και farfisa ακούγονταν ξαφνικά παντού και σχετικά εύκολα, μπήκαν και στα σαλόνια. Ή να το πω αλλιώς: Μπορούσες να ακούσεις πλέον γκαράζ και “ανεξαρτησία” σ’ αυτή την πόλη. Ήταν δημοφιλές, γιατί κάποιοι το πίστεψαν και κάποιοι το διέδωσαν. Διέξοδος. Δύο παρέες εφήβων ξεχώρισαν, αργότερα μέλη τους συγχωνεύτηκαν, έκαναν όλο το σαματά στον παραθαλάσσιο βιότοπο. Με στιλ πάντα. Γκαραζιέρηδες ξεπηδούσαν σαν τα μανιτάρια. Οι «παλιοί» τοπικοί πρωτεργάτες, ταυτισμένοι με το σπορ, σαν του λόγου μου, το κάναμε για την πάρτη μας όχι για φιγούρα, (όχι ότι περνάγαμε και άσχημα), ως εσωτερική, φλογερή ανάγκη να αρνηθούμε αυτά που δεν μας αρέσουν και να οικοδομήσουμε έναν μικρόκοσμο, μικρό αλλά καλύτερο και μπόσικο, αντιδρώντας στην Ελλάδα του Κοσκωτά και των ειδικών δικαστηρίων, την καταπίεση του σχολείου, τις συμβάσεις, τη βρωμιά της Αθήνας, την υπνηλία της επαρχίας, τη βλακεία των συνομηλίκων, τον αυταρχισμό των καθηγητών, τον πουριτανισμό και τον καθωσπρεπισμό της οικογένειας, την ιεραρχία των τάξεων, τα εξουσιαστικά πρότυπα, την κηδεμόνευση, την υιοθέτηση ρόλων, την καταστολή κλπ. κλπ. Παράλληλα, για μας απλά ήταν υπερ-cool να είμαστε γκαραζιέρηδες. Περπατούσαμε με ζιβάγκο, πέτσινα, κοτλέ και beatle boots, μαύρα γιαλιά στη βροχή και ψηλώναμε δέκα πόντους (ε, ίσως κάναμε και λίγη φιγούρα, τώρα που το ξανασκέφτομαι): Τα αδελφάκια των Last Drive στην περιφέρεια, τα ανηψάκια του θείου από το Ουισκόνσιν.

     Ωραίο ταξίδι, το οποίο συνεχίστηκε λίγο μετά στην Αθήνα, σε γκαρσονιέρες-μπουντουάρ-δισκάδικα, με πραγματικό Rock and Roll attitude, σε χαμαιτυπεία, με αναρίθμητες γνωριμίες με άκυρα και σωστά άτομα, με φαρφίζες, με εργατοώρες σε προβάδικα, σε συναυλιακούς χώρους, στο Μοναστηράκι με τα βινύλια στις κούτες τα ξημερώματα της Κυριακής, με ζωή outcast στην πράξη. “Θυσιάζεις” μια mainstream ζωή και επιλέγεις το underground, το όριο, το περιθώριο. Περπατάς αόρατος πλάι τους, ακόμη κι αν ζεις και βιοπορίζεσαι στην κοιλιά του κτήνους. Δεν σε βλέπουν, πρέπει όμως να προσέχεις τον εαυτό σου. Εμένα, σου το λέω, με έσωσε από πολλές μαλακίες η αφοσίωσή μου στη μουσική, στο underground, γενικότερα, χωρίς κραυγαλέο και γραφικό τρόπο, ως μέσο και μέθοδο για να πορεύομαι. Δεν σου λέω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο, αλλά ποτέ δεν είχα πιο δυνατό αποκούμπι στη ζωή, στα ζόρια, στις ματαιώσεις, στις απώλειες, στις μεταμορφώσεις, στα σταυροδρόμια, στις αποφάσεις, δεν το πρόδωσα, δεν με πρόδωσε. Αυτοπροσδιορίζομαι και κρατιέμαι απ’ αυτό σαν να είναι κάβος, στον οποίο είμαι άρρηκτα δεμένος και δεν παρασύρομαι στα ανοιχτά όταν ο καιρός βαραίνει.

     Το underground αποτελεί το θεμέλιο μέσα στους αιώνες που θέτει ως πρώτη αρχή την ελευθερία: στην έκφραση, στον τρόπο σκέψης, στις σχέσεις. Έννοια ασφαλώς κακοποιημένη από άσχετους και επιτήδειους. Κάθε του μορφή και έκφανση, λογοτεχνία, κίνημα, ιδεολογία, φιλοσοφία, ρεύμα, τέχνη, τόπος, τρόπος ζωής, έχει ως soundtrack στο jukebox του εγκεφάλου μου πρωτίστως το γκαράζ, την ψυχεδέλεια, το παλιό καλό Rhythm and Blues, στάζει μπέρμπον και δημιουργική εναλλαγή ανεμελιάς και μελαγχολίας. Αυτή είναι η δική μου ιστορία. The devil may care… 

     Τις προάλλες βρήκα τον Χρήστο από τους Last Drive στο La Poderosa, εκεί που ροκάρει τις Πέμπτες. «Μας καταστρέψατε», του πέταξα μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Εδώ καταστρέψαμε τους εαυτούς μας, δεν θα καταστρέφαμε τους άλλους», μου απάντησε. Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να διαβεβαιώσω πλέον τον καθένα ότι το έκαναν με χειρουργική ακρίβεια και με σεβασμό.

Του Landstreicher
Αναδημοσίευση από το http://derlandstreicher.wordpress.com


Wednesday, October 10, 2012

The Rosewood Brothers



Οκταμελές πλέον, σχήμα από την Αθήνα.
Μετά την περσινή ψηφιακή κυκλοφορία τους "Homemade Music" έχουν έτοιμη την καινούργια τους δουλειά
"I Got Mine Woman/Pray For A Better Day" που βγήκε στην κυκλοφορία από τη Lab Records σε 500 αριθμημένες κόπιες και διάφανο 10" βινύλιο.
H παραγωγή έγινε στα Matrix Athens Studio στην Κυψέλη. Η μπάντα ετοιμάζεται να μπει στο studio τον ερχόμενο μήνα ώστε να ηχογραφήσει το νέο της album.






Μέλη:
Ιωσήφ Κυρίτσης (φωνή, κιθάρες, lapsteel),
Γιώργος Κατσάνος (κιθάρες, φυσαρμόνικα),
Νίκος Κόρπας (πλήκτρα, κιθάρα),
Γιάννης Κατσάνος (μπάσο),
Νίκος Κώνστας (κιθάρα),
Δημήτρης Γρηγοριάδης (τύμπανα/κρουστά),
Κωνσταντίνος Ζέρβας (κρουστά/τύμπανα)
και Jenny K (φωνητικά).



Homemade Music d/l link.


I Got Mine Woman Pray For A Better Day

Monday, October 8, 2012

Public Nuisance

Public Nuisance
Moss & The Rocks
Public Nuisance were a Sacramento, California band in the early 60s. Their roots were in the Jaguars, who changed their name to Moss & the Rocks. Under that moniker, they recorded a folk-rock-flavored garage single, "There She Goes"/"Please Come Back," for the small local Ikon label. Later that year, they re-recorded both tunes for a single on Chattahoochee. Both 45s are very rare and by 1967, they had changed their name to Public Nuisance and gone in more psychedelic directions without forsaking their garage energy. Public Nuisance opened for acts such as the Doors, Buffalo Springfield, Sonny & Cher, and the Grateful Dead and did some unreleased recordings at Fantasy in San Francisco. However, they didn't have a record deal until some demos in late 1968 helped get them a contract with Equinox, run by noted Hollywood producer Terry Melcher (who had worked with the Byrds and Paul Revere & the Raiders). At the end of 1968 and the beginning of 1969, they recorded an album's worth of songs, but nothing was ever released, on Equinox or elsewhere. Public Nuisance disbanded around 1970. The unreleased 1968-1969 sessions sound almost anachronistically unpolished by the standards of the day's psychedelic acts, and perhaps none of these would have been released if the band had been granted a chance to officially issue an album. However, in 2002, they were retrieved and issued by Frantic Records on a well-packaged archival release that will be of interest to intense fans of the late-'60s garage/psychedelic sound and is more diverse and eclectic than many other reissues of such bands.

Line-up: Pat Minter, Jim Mathews, David Houston, Ron McMaster

Since the release by Frantic Records is out-of-print for quite some time, Third Man Records presents “Gotta Survive” with new artwork and mastered directly from the original two-track analog masters by Ron McMaster (the band’s drummer!) at Capitol Mastering in Hollywood, CA. Comes with MP3 download code for the entire album.  
Release Date: Oct. 9th



Saturday, October 6, 2012

October Anywhere..




Giant Sand - October Anywhere
from the "Valley Of Rain" LP
Black Sand/Enigma Records
E-72050-1
(1985)

Thursday, October 4, 2012

Allah-Las




Τα μέλη των Allah-Las γνωρίστηκαν ενώ δούλευαν σε ένα από τα μεγαλύτερα δισκάδικα του Los Angeles. 
Σχηματίστηκαν στα τέλη του 2008 και έβγαλαν το πρώτο τους single "Catamaran" / "Long Journey" τον Απρίλη του 2011 στην Innovative Leisure. 
Ακολούθησε η κυκλοφορία ενός ακόμη επτάιντσου "Tell Me What's On Your Mind"/"Sacred Sands", στην ίδια εταιρεία. Κάπου εκεί άρχισα κι εγώ να ασχολούμαι μαζί τους κατόπιν συστάσεων ενός φίλου (thanks Αρη :-) ).
Στις 18 Σεπτέμβρη, κυκλοφόρησε και το ομότιτλο LP τους στην ίδια δισκογραφική. 




Αντε να δω πότε θα φτάσει η παραγγελία μου με το δίσκο και το δεύτερο single... Για το πρώτο... Οποιος πρόλαβε, πρόλαβε !!!



"Sacred Sands" "Sandy" Get It here !!!

Friday, September 28, 2012

The Days Of Wine And Roses....

Τέτοιες ημέρες και τριάντα χρόνια πίσω οι Dream Syndicate βρίσκονταν στο Los Angeles και συγκεκριμένα στο Quad Teck Studio τελειώνοντας την ηχογράφηση του πρώτου full length δίσκου τους, με τίτλο "The Days Of wine And Roses" με τον Chris D. (The Flesh Eaters/The Divine Horsemen) στην κονσόλα. Ο τίτλος του δίσκου είναι από το ποίημα "Vitae Summa Brevis" του Ernest Dowson.

They are not long, the days of wine and roses
Out of a misty dream
Our path emerges for a while, then closes
within a dream.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 28 Οκτωβρίου 1982 στην Slash Records του Chris D. Τα μέλη εκείνη την περίοδο ήταν: Steve Wynn, Karl Precoda, Kendra Smith και Dennis Duck. Με αφορμή τα τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του αλμπουμ, οι Dream Syndicate ξαναβρέθηκαν για να δώσουν τέσσερεις συναυλίες στην Ισπανία (Βαρκελώνη, Βαλένθια, Μαδρίτη και Μπιλμπάο). Σύνθεση? Steve Wynn, Dennis Duck, o Mark Walton στο μπάσο και ο Jason Victor κιθάρα (ο οποίος παίζει και στη τωρινή μπάντα του Wynn τους Miracle Three) Από τη συναυλία που έδωσαν στη Βαλένθια στις 22/9, το "Boston" που βέβαια δεν βρίσκεται στο "The Days of Wine & Roses" ;-) 
 

Monday, September 24, 2012

Riding ..


Sebadoh - Riding 
(BBC Session)
from "Beauty Of The Ride" EP
RUG 47 (1996) 
Domino Rec

Sunday, September 16, 2012

Blackfeet Braves

Blackfeet Braves - Vicious Cycle 
from San Diego, CA
out on Lolipop Records



band's site : http://blackfeetbraves.bandcamp.com/ 
http://www.facebook.com/pages/Blackfeet-Braves/169470579768580 

Get it here ... 

Thursday, September 13, 2012

Close To Distance




Guts Pie Earshot emerged in 1993 from the band "Flowerhouse", a then 5-man D.I.Y./Punk/HC-influenced band, successful in the "scene" with cello, keyboards, bass, vocals and drums.
From 1997 various members drifted away from the band and were not replaced - so as not to lose the original signature of the sound that had developed over the years. 

The line-up now is:
Patrick Cybinski: Cello
Jean Jacobi: Drums





 Guts Pie Earshot - Close To Distance
from "Wait" LP (1999)

Friday, August 31, 2012

Blue Moon

A blue moon can refer to either the third full moon in a season with four full moons, or the second full moon in a month.
The August 31, 2012 full moon is a Blue Moon...




The Last Drive - Blue Moon
taken from "Underworld Shakedown" (1986)
on Hitch-Hyke Records
(LIFT 002)

Tuesday, August 21, 2012

On A Day Like Today ...





Joe Strummer
(John Graham Mellor)

21 August 1952 – 22 December 2002







Monday, July 30, 2012

Sunset Beach (live)






Dirty Fuse - Sunset Beach 
(live @ the SURFER JOE SUMMER FESTIVAL 2012, in Livorno Italy (Day #2 - June 23 2012)) 

track taken from their selftitled LP on "Green Cookie" (GC029)
released May 7th, 2012

Saturday, July 28, 2012

Butterfly 69



"Butterfly 69" 
from "News From Nowhere" EP on Inner Ear Records (INN063L) 
Release Date: July 2, 2012







Παρ' όλ' αυτά όταν θέλω να ακούσω Last Drive βάζω το "Heatwave"
 και μυστηριωδώς η βελόνα του πικάπ κολλάει στο
  "Devil May Care" 


 

Wednesday, July 25, 2012

Daylight Robbery


Monumental Cross
from "Ecstatic Vision" LP on Residue Records. Released 21/7/12


Another track from their first release, "Red Tape" EP (2009) on Residue as well..

Circles  

Friday, July 6, 2012

As The Years Go Passing By....






Eric Burdon And The Animals 
- As The Years Go Passing By... 
from "Love Is..." on MGM (1969)
 Ah, the blues.
 The ball and chain that is 'round every English musician's leg.
 In fact, EVERY musician's leg.
 Tryin' to kick it off, baby?
 No, no.
 You'll just never do it.
 And these are the blues of time,
 And the blues of a woman,
 And a man thinkin' of her
 As time goes by.

 There is nothin' I can do
 If you leave me here to cry
 There is nothin' I can do
 If you leave me here to cry
 You know, my love will follow you, baby,
 Mmm, until the day I die

 I've given you all I own;
 That is one thing you cannot deny
 Oh...I've given you all I own;
 That is one thing you cannot deny
 And my love will follow you, baby,
 Yeah, 'Til the day this man dies

 I've got failure all around me,
 No matter how hard I try
 I've got failure;
 It's all around me,
 No matter how hard I
 Try, try
 You know, my ghost will haunt you, baby,
 Until the day you stop down and die
 Well, you better get up
 Right now, right now
 Well...

 You think that you have left me behind
 And that with your other man you're safe
 And you're away from me, baby, but uh,
 One o' these days you're gonna break down and cry
 Because there is no escape from this man
 Because this man's love is so strong,
 He's gonna haunt you
 You know, my love will follow you,
 Mmm, until the day I die

 There is just one thing I want to tell you
 before I go
 I'm gonna leave it
 I'm gonna leave it
 Leave it up to you
 So long,
 baby, bye-bye
 Hey, I'm gonna leave it up to you, baby
 So long,
 baby, bye-bye

 Well, you know my love will follow you,
 Mmm, 'til the day I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I am dead
'Til the day that they rest my head
 'Til the day I die 'Til the day I, I, I, I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I die
 'Til the day that you die and I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 'Til the day I die 'Til the day I die
 Die Die Die Die

Sunday, June 17, 2012

Dandelion





 Baby Woodrose - Dandelion 
This is the second single from the Baby Woodrose album Third Eye Surgery due out April 16th. Dandelion is a duet between Lorenzo Woodrose and Emma Acs. The video is made by Adam Olsson
 

Friday, June 15, 2012

Amorous Roadsides

The Puritans - Amorous Roadsides 
from "(My Baby's Mind Is Like A) Beach House" LP
on Shock (Shock 0013) 1991



Α satisfying concoction of rock and roll with heavy nods to 60s r'n'b and psych rock...
They also released another LP called "Have An R'n'B Party With... The Puritans".  After breaking, two of the members will join another and better known rhythm & blues combo,
The Breadmakers.

Monday, June 11, 2012

The Watermelon Men

Απλά επειδή "ζήλεψα" το post του ranxerox στον Αιρε&σία ....



 The Watermelon Men were a great Swedish band. They put out a record, "Past, Present, and Future" in 1985. The album appeared on several 'Best of' lists for 1985 in Sweden. In 1986 they released a second album called "Wildflowers" with the production of Clive Gregson.Only the last "Moving Targets" were released as a cd.



Watermelon Men:
Erik Illes (vocals, guitar) / Johan Lundberg (guitar) / Imre von Polgar (guitar) / Hans Sacklén (bass) / Erik Westin (drums) / Magnus Ågren (keyboards) / Jonas Rehn (keyboards) / Ola Jameson (drums)

Sadly Imre von Polgar, one of two great guitarplayers in the band died in the tsunami-disaster at Khao Lak. The group that split in 1994 reunited in 2006 for one last performance in memory of Imre.
 
1) Back in my dreams...
   
2) Seven years...
 

Tuesday, June 5, 2012

The Ultraviolets

From Lawrence, Kansas. They started back in the late 80's, recorded one LP on Music Maniac in 1990 and soon after that changed their name into "The Psychoviolets".

Band members:
Bob Ramskill (vocals, guitar)
Art Space (guitar, keyboards)
Jerry Landers (drums, background vocals) 

 

Saturday, June 2, 2012

On A Day Like Today ......

Lydia Lunch (born Lydia Anne Koch, June 2, 1959)

    Tuesday, May 29, 2012

    Too Little, Too Late

    The Psychoviolets - Too Little, Too Late 
    from "Too Little, Too Late" LP
     on Restless (1992) 

    Sunday, May 27, 2012

    On A Day Like Today...

    • Sex Pistols - God Save The Queen



    The single was released on 27 May 1977, and was regarded by much of the general public to be an assault on Queen Elizabeth II and the monarchy. The title is taken directly from "God Save the Queen", the national anthem of the United Kingdom. At the time it was highly controversial, firstly for its equation of the Queen with a "fascist regime", and secondly for its claim that England had "no future".


     
    Before the group signed to Virgin, a small number of copies of "God Save the Queen" had been pressed on the A&M label. These are now among the most valuable records ever pressed in the UK, with a resale value as of 2006 of between £500 to £13,000 a copy, depending on condition of the disc. The B-side of the A&M single was "No Feeling" (without an 's'), an early rough mix or performance of "No Feelings". (A later version was released on the Pistols' debut album.) Record Collector magazine named the A&M single the most collectable record of all time.



    • Siouxsie Sioux (a.k.a. Susan Janet Ballion)
     born 27 May 1957

    Friday, May 18, 2012

    On A Day Like Today ...







    Ian Kevin Curtis
    (15 July 1956 - 18 May 1980)







    Saturday, May 5, 2012

    Bloody Gears

    from Boston, Massachusets 



    "Landscapes Of Disease" LP
    on Deranged (2012)










    Running  
     Circles

    Saturday, April 21, 2012

    Night Train



    Maryrose Crook with The Renderers
    from "Ghosts Of Our Vegas Lives" (2006)
    on 3 Beads Of Sweat (3BOS 1009.2)

    Thanks Lenia !!

    Monday, April 16, 2012

    Hidden Treasures #6 : Deniz Tek - Destination Void









    Deniz Tek - Destination Void
    from "Orphan Tracks" LP
    on Revenge Records (1989)



    Friday, April 13, 2012

    Not Looking Back


    Lyres - Not Looking Back
    from "Lyres Lyres" LP (1986)
    on Ace Of Hearts Records



    Monday, April 9, 2012

    Lazarus


    Κάτι στο πνεύμα των ημερών..

    17 Pygmies - Lazarus
    from Jedda by The Sea LP
    on Resistance Records (1984)

    Thursday, April 5, 2012

    On a Day Like Today ...




    Kurt Donald Cobain
    February 20, 1967 – April 5, 1994










    Tuesday, April 3, 2012

    Doin' The Cockroach


    Modest Mouse - Doin' The Cockroach
    from "The Lonesome Crowded West" LP
    on Up Records UP027 - (1997)
    lyrics in comments


    Wednesday, March 28, 2012

    Give




    The Philisteins - Give
    from "Lifestyles Of The Wretched And Forgettable" LP
     on Dog Meat (1991)

    Monday, March 26, 2012

    On a day like today ....


    Adrian Nicholas Godfrey (Nikki Sudden) 
    19 July 1956 – 26 March 2006

     



    Wednesday, March 14, 2012

    The Serfers

    A four-piece made up of Dan Stuart (vocals/guitar), Jack Waterson (bass), Van Christian (drums, later of Naked Prey) and Sean Nagore (organ), quickly replaced by Chris Cacavas.In the summer of 1980, the Serfers relocated to Los Angeles, where they changed their name to Green on Red (after the title of one of their songs) to avoid confusion with the local surf punk scene. Christian returned to Tucson and was replaced by Lydia Lunch sideman Alex MacNicol




    Friday, March 2, 2012

    Nothing Is Real


    Baby Woodrose - Nothing Is Real

    Brand new single.
    Their 6th studio album 
    is entitled 
    "Third Eye Surgery" 
    and release is set
    for April 16th.






    Friday, February 24, 2012

    Echo Flower Blues





    Black Carnations - Echo Flower Blues
    from "Beat The Attitude" EP
    on Pastell (POW 5) - 1985






    Wednesday, February 22, 2012

    Mass Vulture


    Boko are back  ....
    Mass Vulture out on Inner Ear INN052


    It's Not True



    Out Of My System